De 65-jarige Amerikaanse singer-songwriter Steve Almaas begon aan zijn muzikale loopbaan eind jaren ’70 als lid van diverse groepen die qua muzikale stijlen varieerden tussen punk, metal en synthesizer pop. Als zoon van Scandinavische ouders die naar Minneapolis, Minnesota emigreerden waar hij werd geboren sloot hij zich aan bij de punkrockgroep ‘The Suicide Commandos’, het New Yorkse alt.countrytrio ‘The Crackers’ en de door hemzelf opgerichte countryrockgroep ‘Beat Rodeo’ uit New York City. Midden jaren ’80 kon hij met de laatste band twee albums uitbrengen en tournees doorheen Amerika en Europa realizeren tot er in 1988 een punt achter deze groep werd gezet.

Zijn solocarrière begon in 1993 vanuit New York toen hij zijn eerste album “East River Blues” uitbracht, gevolgd door “Bridge Songs” in 1995 en “Human, All Too Human” dat in 1997 op de platenmarkt is verschenen. In de nieuwe eeuw bracht Steve Almaas nog vijf albums uit met “Kingo A Wild One” in 2000, “Steve Almaas & Ali Smith” in 2002, “You Showed Me” in 2006, “Trailer Songs” in 2012 en nu negen jaar later zijn meest recente plaat “Everywhere You’ve Been” die we hier wat nader zullen toelichten.

Twaalf zelfgeschreven pop-, alt.country- en rockliedjes kregen een plaats op dit nieuwe album van Steve Almaas. De plaat werd in meerdere studio’s opgenomen in Brooklyn, Woodstock en Saugerties in de staat New York en in een studio in Sante Fe in de staat New Mexico. Bij de muzikanten die hem bij de opnamen hebben bijgestaan zien we enkele bekende namen zoals Kenny Vaughan die bij Marty Stuart speelt en bassist Tony Garnier die Bob Dylan begeleidt. Maar ook pedal steelgitarist Jon Graboff, leadgitarist Mitch Easter en ‘The Jayhawks’-leadzanger Gary Louris die harmony vocals zingt zijn bekende namen in het muziekmilieu.

De albumtiteltrack “Everywhere You’ve Been” is een countryballad waarmee deze plaat knap opent zoals u kunt horen op de eerste audiovideo bij deze recensie. Wat ons opvalt bij dit album is het professionalisme van de muzikanten en de warmte die van elke track uitstraalt. ‘The Jayhawks’-stijl vinden we hier terug in de song “Goodbye Nicolina”. Lekker swingen en rocken kunnen we doen op liedjes als “Someway, Somehow, Somewhere” en “Bred In The Bone”, “1955” over het jaar dat hij door zijn ouders werd gemaakt om in 1956 geboren te worden, het aan de sixties herinnerende “Cigarettes, Coffee Or You” en “Three Women”.

Wij zijn daarenboven echt wel te spreken over de melodieuze liedjes “The Way I Treated You” met knap akoestisch gitaarspel en het op de tweede audiovideo te horen liefdesliedje “You’re The One For Me”, naast het door Daria Grace meegezongen en op ukelele begeleide akoestische nummer “Down By The Lake”. Albumafsluiter “The One Thing That I Cannot Do” is het ultieme bewijs dat Steve Almaas het gezegde ‘save the best for last’ heeft willen toepassen op zijn uitstekende zesde soloplaat die we dan ook graag bij u voor aanschaf willen aanbevelen.

(valsam)